Tuinieren en Tai Chi: Iggy Pop’s Après is niet wat je verwacht
“Is er een album in je collectie dat bijna niemand kent, maar wel de moeite waard is? Ik zoek ‘m voor het item Ongekend Goed.” Die vraag stelde Leo Blokhuis (je weet wel, die man die iedereen graag in zijn Popquiz-team wil hebben) onlangs op Facebook.
In gedachten ging ik mijn platencollectie door. Sommige LP’s zijn zo standaard dat je er in de kringloop mee wordt doodgegooid (“No Parlez” van Paul Young, om maar iets te noemen. Al kan die arme Paul daar zelf niet zoveel aan doen, er werden alleen in de UK al meer dan 900.000 exemplaren van verkocht).
La Vie En Rose
Maar eigenlijk wist ik direct welke elpee ik wilde voorstellen. Een jaar of twee geleden kwam er op m’n Spotify Weekly Discovery namelijk een cover van “La Vie En Rose” voorbij. Een versie door Iggy Pop die ik nog nooit gehoord had. Het maakte zo’n indruk dat “Après”, zijn cover-album, vervolgens wekenlang op repeat ging. In de auto, tijdens het werk en onder de douche: Iggy was overal. Favoriet, naast “La Vie En Rose”: “Everybody’s Talking”, een cover van de Harry Nilsson klassieker. Het leek of ik dat nummer in deze uitvoering pas écht hoorde. Net als de cover van “Michelle” van The Beatles. Het Johnny Cash-effect. En blijkbaar bevind ik me in goed gezelschap want zelfs Bob Dylan vindt het een goede plaat!
Het gekke was dat ik op dat moment bij een muziekwebsite werkte maar deze plaat niet eerder voorbij had zien komen. En niemand die ik ernaar vroeg kende het. Hoe zat dat precies? Ik besloot er iets verder in te duiken. En vond onder andere een geweldige video waarin het punkicoon thuis z’n grasveldje maait.
Tuinieren en Tai-Chi
Vanwege zijn gezondheid is Iggy het, naar eigen zeggen, de laatste jaren wat rustiger aan gaan doen. Hij doet dagelijks aan Tai-Chi en schoffelt (geïnspireerd door Michelle Obama) lekker in zijn groentetuintje. Hierdoor veranderden zijn stem en zijn ambities: Hij wilde proberen of hij zijn favoriete nummers uit zijn jeugd zou kunnen zingen. Tijdens z’n optredens met de Stooges stuiterde hij als vanouds over het podium. Maar thuis dook hij de studio in om een prachtige versie van bijvoorbeeld Sinatra’s “Only The Lonely” op te nemen.
Geen interesse
In 2009 bracht Iggy het album Préliminaires uit. Hierop was hij al een beetje experimenteren met muziekstijlen en covers. Zijn platenmaatschappij Virgin EMI had echter geen interesse om het meer door Jazz dan Rock geïnspireerde “Après” ook uit te brengen. Ze waren bang dat de fans het niet zouden waarderen en er geen geld mee te verdienen was. “Een verstandige redenatie van een behoedzaam type mens,” zei Iggy hierover, “maar ja, zo iemand ben ik nu eenmaal niet.”
Doordat Virgin EMI het album afwees kon hij “Après” in eigen beheer (Label Thousand Mile, Inc.) opnemen en uitbrengen. Hij werkte hiervoor samen met het Franse Le Rat des Villes. Vanaf 9 mei 2012 was het album te downloaden en fans die de CD wilden kopen konden terecht op de Franse website Vente Privée. In juni 2012 volgde ook een versie op vinyl.
Zeldzaam
Hoeveel CD’s en platen er van “Après” zijn geperst heb ik niet kunnen achterhalen. Maar inmiddels is het duidelijk dat beide niet makkelijk in het wild te vinden zijn. Via Fnac dacht ik de CD te hebben besteld, maar die bleek na een paar weken wachten toch niet voorradig. En na een jaar lang zoeken in platenwinkels, rondvragen op platenbeurzen en twijfelen heb ik me over de straffe vraagprijs heengezet en mezelf de LP cadeau gedaan.
Benieuwd wat er nou zo bijzonder is aan “Après”? Behalve de warme stem van Iggy Pop, zijn Amerikaanse uitspraak van de Franse taal (die ik stiekem wel grappig vind) en de relaxte arrangementen is dat vooral de keuze van de nummers op de plaat:
- Et Si Tu N’Existais Pas (Joe Dassin, 1975)
- La Javanaise (Serge Gainsbourg, 1968)
- Everybody’s Talkin’ (Harry Nilsson, 1969)
- I’m Going Away Smiling (Yoko Ono & The Plastic Ono Band, 2009)
- La Vie En Rose (Edith Piaf, 1945)
- Les Passantes (George Brassens, 1972)
- Syracuse (Henri Salvador, 1963)
- What Is This Thing Called Love? (Cole Porter, 1929)
- Michelle (The Beatles, 1966)
- Only The Lonely (Frank Sinatra, 1958)
En dan is er nog iets anders, wat ik me niet gerealiseerd had, maar wat Iggy op de binnenhoes van de plaat uitlegt: “Alle populaire muziekvormen van dit moment halen hun kracht uit de beat. Rap, hip hop, metal, pop en rock producers zullen je vertellen dat de beats die zij gebruiken de menselijke hartslag imiteren en dat daarin hun power ligt. Het gevoel dat je krijgt als je deze muziek luistert is altijd een vorm van opwinding. Maar voor de geboorte van de blues was er een andere vorm van populaire muziek, waarin de timing gebaseerd is op de menselijke ademhaling en waarbij het gevoel meer gebaseerd op emotie. Deze oudere expressievormen staan bekend als bel canto, chanson, Gregoriaans of gewoon folkmuziek. Ik heb altijd gehouden van dit andere gevoel, het voelt intiem, soms een beetje droevig en probeert me niet te overdonderen. Daarom wilde ik een paar van deze liedjes zelf zingen, in de hoop dat ik het gevoel dat ik had als luisteraar met mijn stem kan overbrengen naar mijn luisteraars. Veel van deze nummers zijn in het Frans, waarschijnlijk omdat de Franse cultuur het meest koppig weerstand heeft geboden aan de genadeloze aanvallen van de Engels-Amerikaanse muziekmachine.” Vandaar dat deze plaat zo heerlijk rustig is, de combinatie van Iggy’s stem en muziek heeft een bijna een meditatief effect hebben.
Kende jij “Après” al? Laat me weten wat je ervan vindt! Je kunt het album beluisteren op Spotify, downloaden bij verschillende aanbieders en er zwerven opnames op YouTube. Als je op zoek bent naar een LP of CD dan zul je iets dieper in de buidel moeten tasten. Maar het is het waard. Geloof me, van luisteren naar Après word je zo Zen als een schoffelende punkrocker.
Recente reacties